Vanwege 'nieuwe' en vooral luidruchtige buren is het opnemen van mijn klassieke gitaar met microfoons vrijwel onmogelijk geworden (behalve in de nacht). Dus zocht deze elegante tussenvorm met een piëzo-element.
De gitaar ziet er bij het uitpakken erg fraai uit. Glanzend en met weinig tot geen (storende) kritiekpunten. Veel waar voor het geld, dacht ik nog.
Ook een fraaie top van naturel sparrenhout en subtiele klankgaten. Erg mooi om te zien allemaal.
Maar..., bij het verkennen op de hals - ik speel al bijna 'een halve eeuw' gitaar waarvan de helft als klassiek gitaardocent - merkte ik dat vooral op de drie melodiesnaren de sustain heel gering is. Zo viel de toon op een hogere noot (a, eerste snaar, vijfde positie) al na twee seconden weg...
Dat is wel heel matig en ik heb al heel veel gitaren bespeeld en getest.
Eenmaal aangesloten op een versterker wordt het nog opvallender c.q. storender. Als ik met mijn vingernagels een akkoord aantokkel, vallen de melodiesnaren vrijwel direct 'dood' maar het piëzo-versterkte signaal laat de bassnaren veel langer 'doorgonzen', waardoor het totale 'klankbeeld' onwenselijk ofwel onbruikbaar is. Tenminste als je zoals ik voornamelijk (semi-)akoestische opnamen wilt maken. In live-situaties is het mogelijk minder storend.
Momenteel overleg ik even met Thomann of ik een ander exemplaar kan krijgen dat wél vooraf is getest; dat vind ik nog steeds een groot gemis bij Thomann. Of misschien toch een duurdere gitaar waarvan de 'controles' wellicht beter zijn uitgevoerd.
