De houten doos tilde ik uit zijn kartonnen doos.
Ik dacht,
acht, het zal wel. Voor nog geen acht tientjes,
mocht het ding, strak in mekaar gezet met de looks en feel van
een amp uit een duurder segment, de prullenbak moeten bewonen na enkele
tijd, No major harm done. Pfffff.
Van binnen, een opgeruimde constructie, de bekabeling zeer schoon,
zeggen ze in de Belgique, en super strak geplaatst en gesoldeerd.
Een oude Ibanez Artcore Jazz gitaar ala de fameuze Gibson 175,
heeft, in mijn bescheiden, niet geheel competente geval. nog nooit
veel zoden aan de gezet, kwa versterking. Modderig gebrabbel.
Tot nu toe;
Deze Blackstar, de naam alleen al, zijn die tachtig euries meer dan waard.
Holy, holy! Wat een heerlijk geluid zeg.
Boterige, stroperige Fender Bassman Tweed achtige volle tones komen met tube achtig delivery uit deze kleine houten box druipen.
Tele eraan. Stratje er aan. SG er aan: lekker hoor.
Op 10 en de pots van het meisje (lees: de gitaar) volledig open,
ogen dicht en I am in Memphis, Tennessee.
Op 10 staat deze cheapo zwarte doos te zuigen en te pompen als een
in de fik geraakte oude Vox AC 30 van held Rory Gallagher.
Heerlijk. Wat een verwennerij, deze zwarte Ster.
En een dertig jaar oude IPod er aan gehangen en je bent klaar to rock da House.
Hard is ie.
GO get One.
